Inhoud recensiedossier over de boeken 'Ventoux' en 'Geachte heer M.'

Toetsweek 1, VWO 6.

Samenvatting en mening over de tekst "Essayistiek is een dankbare schatplichtigheid"

Het laatste boek van Willem Jan Otten heet “Niets heb ik van mijzelf” en is geschreven over Kees Verheul. Kees Verheul zijn stuk is voornamelijk een uiting van dankbaarheid. Als iemand je een prijs geeft betekent dat die persoon jou bedankt. Essayistiek is een spel van dankbare schatplichtigheid, toen Montaigne in 1580 het woord essai bedacht bestond de dankbaarheid al. De essayistische zucht gaat gepaard met het verlangen om gedachten te delen, te ontlokken en te genereren. Ieder besef is een herinnering. Een essayistische geest kenmerkt zich door een scherp, soms zelfs tragisch, maar altijd gefascineerd besef dat je niet eigen werk bent. Een essay schrijven kan een apocalyptisch werkje zijn. Aan je angst je belachelijk te maken herken je de gedachte die ontbloot moet worden. Tussen alle aanwezigen is er altijd één iemand méér aanwezig tussen de aanwezigen. Als je altijd verwacht beoordeeld te worden is je leven heel erg gericht.

Mijn mening

Ik vond het een interessante tekst, vooral omdat ik nog nooit heb stilgestaan bij de functie van een essay. De schrijver van de tekst gaat dieper in op de betekenis van een essay. Het einde van de tekst vond ik apart. In het einde van de tekst kwamen plots verhalen naar voren die eerder niet naar voren zijn gekomen. De tekst kreeg door de verhalen aan het eind plots een andere wending. 

Literatuurgeschiedenis periode 4: de Romantiek.

Epigrammen

Bloemen zijn mooie creaties

Ze komen voor in allerlei variaties

Toch is de roze roos om van te genieten

Daarom behoort de roze roos tot mijn favorieten

School is heel erg belangrijk voor later

Zodat we niet hoeven te leven op alleen brood en water

Leuke dingen doen en mooi wonen is fijn

Dus werk hard, zodat elke dag mooi kan zijn

Woei woei waait de wind

De wind verplaatst geen grind

De wind verplaatst vooral bladeren met haar kracht

Daar hebben de bomen niet altijd op gewacht

'Max Havelaar' geschreven door Multatuli

Over Multatuli

Eduard Douwes Dekker was een schrijver die bekend is geworden onder het pseudoniem Multatuli. Hij is geboren in Amsterdam op 2 maart 1820 als vierde kind in het gezin van scheepskapitein Engel Douwes Dekker en Sytske Eeltjes Klein. Eduard volgt 3 klassen op de Latijnse school en een opleiding op een handelskantoor, maar helaas zonder succes. Op negentienjarige leeftijd startte hij met zijn baan als ambtenaar in Nederlands-Indië. Hij schrok van de situatie die zich afspeelde in Nederlands-Indië, vooral omdat de situatie werd veroorzaakt door het koloniale bewind Nederland. Hij was werkzaam in het district Natal aan de westkust van Sumatra. Door de slechte financiële situatie in Natal werd hij overgeplaatst naar Batavia. Hij verricht daar enige kleine baantjes in het bestuur op Java, daarnaast trouwt hij in 1846 met Everdine barones van Wijnbergen. Samen krijgen ze twee kinderen. Van het jaar 1853 tot 1855 bevinden zij zich in Nederland, nog steeds heeft hij moeite om met geld om te gaan. Ze keren belast met schulden terug naar Indië. In het district Lebak wordt Edward Douwes Dekker assistent-resident. Hij loopt daar een groot aantal mistoestanden tegen het lijf van de inlandse hoofden jegens de plaatselijke bevolking. Hij wordt vanwege zijn kritische houding in het jaar 1856 ontslagen. Hij keert daarom alleen terug naar Europa en later werd hij gevolgd door zijn kinderen en vrouw in 1859. Hij schrijft daarna de boeken Max Havelaar, zijn Minnebrieven en zeven delen Ideën. In de rest van zijn leven wijdt Max Havelaar zich verder aan zijn schrijverschap en hij woont vanaf 1866 in Duitsland. In 1874 overlijdt Tine in Italië. In zijn laatste jaren heeft hij een relatie met Mimi Hammink Schepel, zijn voormalige maîtresse. Max Havelaar overlijdt in Ingelheim am Rhein op 19 februari 1887.

Het verhaal

Een makelaar in koffie, genaamd Batavus Droogstoppel, woont op Lauriergracht 37 in Amsterdam. Hij schrijft dat hij een boek wil gaan schrijven over de koffiecultuur. Hij heeft van een oude schoolvriend een heel pakket oude schrijfsels gekregen. De oude schoolvriend kwam hij tegen op straat. Hij was armoedig gekleed en droeg een sjaal, daarom noemde de makelaar in koffie hem al snel 'Sjaalman'. Er kwamen een aantal geschriften over koffie in het boek voor, waardoor de makelaar in koffie geïnteresseerd raakte in het boek. Hij ziet het in elkaar zetten van het boek als een lastige opgave en schakelt daarom daarvoor zijn jongste bediende Stern in. De lezer krijgt hierdoor een boek in een boek te lezen. 

Het samengestelde verhaal gaat over Max Havelaar, oftewel de Sjaalman. Max Havelaar wordt in het boek actief als bestuursambtenaar in de hoofdplaats van Lebak, Rangkas Betoeng. Havelaar heeft de archiefstukken van zijn voorganger Slotering gelezen, daardoor weet hij van de machtsmisbruik die plaats vindt in Lebak. Al snel komt Max Havelaar in aanraking met een vervelende inlandse regent, de Adhipathi Karta Nata Negara. Max Havelaar beschuldigt hem van corruptie en machtsmisbruik. Max Havelaar zijn superieur Slijmering is ook op de hoogte van de wantoestanden, maar heeft nog geen maatregelen genomen.

Max Havelaar wilt bewijzen dat de inlandse regent de bevolking uitbuit, maar hij heeft geen bewijs. 's Nachts komen er diverse bewoners van Lebak bij Max Havelaar zijn huis klagen en Max Havelaar probeert ze allemaal zo zorgvuldig mogelijk te helpen. Één van de klagende bewoners is Saïdjah. Hij ploegt voor zijn vader hun rijstveld met een buffel. Net als de vorige buffel wordt de buffel door de inlandse regent afgepakt. Enige tijd later vlucht de vader van Saïdjah, omdat hij de landrente niet kan betalen. Hij wordt gepakt en sterft in de gevangenis. Saïdjah's moeder sterft van ellende. Saïdjah wordt verliefd op een meisje, genaamd Adinda. Hij vertrekt naar Batavia om geld te verdienen en na 3 jaar zal hij terugkeren om met Adinda te trouwen. Hij geeft haar voor zijn vertrek een stuk van zijn hoofddoek. Hij verdient veel geld in Batavia en hij reist na 3 jaar werken weer terug naar Lebak. Als hij thuis komt zijn Adinda en haar huis onvindbaar. Saïdjah doolt wanhopig rond en hij vindt in een brandend huis Adinda's lijk. Mevrouw Slotering is bang dat Max Havelaar wordt vergiftigd, net als haar man. Havelaar dient een schriftelijke aanklacht in bij de heer Slijmering. Meneer Slijmering reageert heel erg verontwaardigd. De resident komt naar Rangkas Betoeng om ervoor te zorgen dat Max Havelaar zijn aanklacht intrekt. Max Havelaar weigert om zijn klacht in te trekken, daarom moet de zaak door een hogere instantie behandeld worden. Max Havelaar moet van de gouverneur-generaal overgeplaatst worden naar Ngawi, maar Max Havelaar vraagt zelf al ontslag aan. Hij doet nog één poging om de streek Lebak te redden, hij vraagt een gesprek aan met de gouverneur-generaal. De gouverneur-generaal is helaas te druk om hem te ontvangen en Max Havelaar vertrekt daarom naar Nederland. 

Multatuli schrijft aan het eind van het verhaal dat de Javaan geholpen moet worden. Multatuli wil met dit verhaal de wantoestanden in Lebak onder de aandacht brengen. Multatuli dreigt ook dat als zijn verhaal niet geloofd wordt, hij bereidt is het verhaal te vertalen naar andere talen.

De tijd

Het boek 'Max Havelaar' is geschreven in de periode van de Romantiek. De Romantiek was een periode waarin er een grotere aandacht voor gevoelens ontstond en waarin men zich ging richten op onontdekte gebieden. Deze twee kenmerken zijn beide zichtbaar in het boek 'Max Havelaar'. De wantoestanden die in Lebak plaatsvonden worden aangekaart in het boek. Max Havelaar maakt zich grootse zorgen om de toestand waarin de bevolking van Lebak zich verkeerd. Het kenmerk gevoel komt daardoor duidelijk terug in het boek. Men ging zich ook heel erg richten op onontdekte gebieden in de Romantiek. Max Havelaar was actief op Java in de streek Lebak. De positie van waaruit hij werkte lag ver bij het veilige Nederland vandaan en het was een nieuw gebied voor Max Havelaar. In de 19e eeuw werd van de schrijvers verwacht dat ze nationalisme in hun boeken toonden en dat de schrijvers zich aan de normen en waarden hielden. Multatuli trok zich daar niets van aan en gaf juist heel erg scherpe kritiek op Nederland. In de periode waarin Max Havelaar geschreven is was het heel erg gewoon om de natuur op een uitgebreide manier te beschrijven. De natuur in Indonesië wordt uitgebreid beschreven in het boek, waardoor duidelijk zichtbaar is dat 'Max Havelaar' in de Romantiek is geschreven.

Brief van mevrouw Slotering aan Max Havelaar

Geachte Excellentie Max Havelaar,

Uwe Excellentie verdient ontzettend veel respect.U heeft een lieve vrouw en een prachtige zoon. U heeft een redelijk stabiele financiële situatie, u hoeft geen honger te lijden. U woont hier op een prachtige locatie in Indonesië en ik denk dat u deze plek voorlopig nog lang niet wilt verlaten. Begrijpelijk. Ik wil u toch in deze brief een belangrijke boodschap op het hart drukken.

 Na de dood van mijn liefste man krijg ik een dubbel gevoel  bij uw functie. De bevolking van Lebak is arm en heeft u nodig. U bent iemand die oog heeft voor arme mensen en hun gevoelens. Ik heb daarom alleen maar respect voor u. Mijn echtgenoot wilde de bevolking ook helpen. Op het diner met de regent is zijn liefdadigheid hem fataal geworden. Ik raad u aan daarom uiterst goed op u zelf te letten en geen risico te lopen. Uw familie is u veel meer waard, dan de bevolking van Rangkas-Batoeng. Ik vertrouw erop dat u op u zelf en uw familie let. Laat u alstublieft niet hetzelfde overkomen als mijn man is overkomen. De functie die u vervult is die gebeurtenis niet waard. De dood van mijn man heeft mij wakker geschud en bang gemaakt. Ik heb geen invloed op de daden die de regering gaat verrichten. Momenteel heeft niemand invloed op de daden van de regent, behalve de regent zelf. Het is daarom zeker van belang dat wij als levenden alert blijven en zo voorkomen dat wij in de val van de regent trappen. Immers, voorkomen is beter dan genezen. Indien u in de komende periode wordt uitgenodigd voor een diner bij de regent wil ik u waarschuwen. Mijn man is ontzettend ziek teruggekeerd van het diner en in zijn bed overleden. De oorzaak is nooit helemaal duidelijk geworden, maar ik ga ervan uit dat de regent van de oorzaak weet. Ik wil u daarom waarschuwen voor de plannen van de regent. Voorkomen is immers beter dan genezen. Laat de dood van mijn man een waarschuwing voor u zijn.

Wees alstublieft op uw hoede de komende tijd en denk naast aan de bevolking, ook aan u zelf.

Hartelijke groeten,

Mevrouw Slotering.

Brief van Max Havelaar aan mevrouw Slotering


Geachte mevrouw Slotering,

Allereerst wil ik u hartelijk bedanken voor uw brief. Uw brief heeft veel wakker geschud bij mij. Ik ben verrast door de gedachtes van u over de regent, maar toch niet helemaal verbaasd. Ik heb zelf al ongeveer dezelfde gevoelens gevoeld in de buurt van de regent. De regent komt op mij over als een aardig, gevoelig en kwetsbaar persoon. Inmiddels ben ik erachter dat dit een houding is en dat velen van de mensen die onder hem staan die houding als een gegeven nemen.

Ik ben me bewust van de dood van uw man. Ik ben wel geschrokken van de oorzaak. Bedoelt u dat de regent uw man heeft willen vermoorden? In dat geval heeft hij een misdaad gepleegd. Het is onverantwoordelijk om als mens dit soort daden te verrichten en al helemaal in zijn functie is het verrichten van dit soort daden onverantwoordelijk. We zullen er hoognodig voor moeten zorgen dat hij uit zijn ambt wordt gezet, indien hij deze moord heeft gepleegd. Ik ga er alles aan doen om meer informatie in te winnen over de moord, hij mag er niet onderuit komen. De bevolking van Rangkas-Batoeng wordt arm en klein gehouden door het bestuur van de regent. De regent heeft hier absoluut niet het recht tot en we moeten voorkomen dat dit nog een keer gebeurd.

Ik ga zeker alert zijn tijdens het diner. Ik bedankt u hartelijk voor het schrijven van deze brief.

Met vriendelijke en hartelijke groet,

Uwe Excellentie Max Havelaar.

                                                             

                                         Vrijheid
                                             

Het is een woord met 8 letters en twee klanken. Vrijheid. In de periode tussen 1938 en 1945 hebben wij als mensheid geen vrijheid gekend. De bevolking zat opgesloten tussen de doorzichtige muren die gecreëerd waren door Hitler. Iedereen moest zich aanpassen aan de ideologie van Hitler. Het uiten van je mening in het openbaar werd geaccepteerd zolang je het eens was met Hitler. Er waren weinig mogelijkheden voor de bevolking, behalve meewerken aan de ideologische samenleving waarvan Hitler wilde dat die ontstond.

De betekenis van vrijheid is voor iedereen persoonlijk. Vrijheid betekent voor mij het ontplooien en ontwikkelen van jezelf op een manier waarbij je zo min mogelijk anderen lastig valt en toch jezelf goed kan ontwikkelen. Het is van belang om altijd aan jezelf te blijven denken, ongeacht de situatie waarin je zit. Daarnaast is het van belang om voor een goed gevoel van eigenwaarde aan je medemens te denken, zodat ook zij zichzelf goed kunnen ontplooien en ontwikkelen. Iedereen moet de kans krijgen om een gevoel van vrijheid te ervaren.

Denken in mogelijkheden kost minder energie dan denken in belemmeringen. Je ‘vrij’ voelen staat voor mij gelijk aan het denken in mogelijkheden, want wie denkt in belemmeringen zal zich hoogstwaarschijnlijk opgesloten voelen. De belemmeringen zorgen vaak voor een neerslachtig en negatief gevoel, terwijl mogelijkheden en keuzes voor een gelukzalig gevoel kunnen zorgen. Een gevoel van vrijheid staat gelijk aan een gevoel van mogelijkheden, je kunt je immers ontplooien op de manier waarop jij jezelf wilt ontplooien. Een gevoel van vrijheid zal daarom veel meer energie geven en op den duur voor een gelukzalig gevoel zorgen.

Vrijheid is voor mij van belang. Als ik geen vrijheid heb voel ik mij opgesloten en geïsoleerd. Het ontbreken van vrijheid zorgt voor het ontstaan van een neerslachtig gevoel. Denken in mogelijkheden levert immers ook veel meer energie dan denken in belemmeringen. Ik ben bereid ervoor te zorgen dat iedereen zich vrij voelt. Ik probeer een gevoel van vrijheid voor iedereen te creëren door mensen een kans te geven, open te staan voor wat de wereld mij te brengen heeft en door niemand te vooroordelen. Iedereen heeft recht op het gevoel van vrijheid.

Praktische opdracht voor geschiedenis.

Over de laatste tyfoon

Gemaakt door Fenna de Hollander en Pauline de Groot.

Betoog over "De laatste tyfoon", geschreven door Graa Boomsma.

Betoog over de stelling: “De Nederlandse regering heeft jonge soldaten verkeerd ingelicht over de situatie in Nederlands-Indië”.

Graa Boomsma werd op 15 februari 1953 geboren in Nieuwe Niedorp in Friesland. Hij studeerde algemene literatuurwetenschappen aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en publiceerde zijn eerste boek in 1980, dit boek heette Mandala. Graa Boomsma is bekend als romanschrijver, dichter, literatuurcriticus en vertaler.

Het boek De Laatste Tyfoon heeft Graa Boomsma geschreven in 1992. Hoewel het boek een roman is, is het gebaseerd op het verhaal van de vader van Graa Boomsma. Zijn vader vertrok namelijk vlak na het einde van de Tweede Wereldoorlog naar Indonesië om daar met al zijn medesoldaten te vechten. Hij was er van overtuigd dat hij en de rest van de soldaten de Indonesiërs vrij snel weer onder controle zouden hebben. Zij wilden graag snel wel naar huis. Tegenwoordig weten we wel anders, want niets was minder waar. In Indonesië ontstond een guerrillaoorlog die een paar jaar zou duren. Ook de vader van Graa Boomsma vocht mee in Indonesië, aan de kant van Nederland, en toen hij na meer dan twee jaar terugkwam was hij een ander mens geworden. Hij heeft thuis weinig over zijn ervaringen tijdens die oorlog verteld en daarom is Graa Boomsma op zoek gegaan naar zijn verhaal. Het is uiteindelijk een roman geworden, omdat Graa Boomsma nooit precies zal weten wat zijn vader heeft meegemaakt tijdens die oorlog op Java. De schrijver heeft de plekken bezocht waar zijn vader is geweest, zodat hij zich beter kon inleven in het schrijven van het verhaal. Graa Boomsma heeft de historische feiten gebruikt om zo een verhaal te kunnen samenstellen over wat zijn vader meegemaakt zou kunnen hebben, maar of het de waarheid is…

“Ze waren geen SS'ers, nee, ook al konden ze door de dingen die ze deden er wel degelijk mee worden vergeleken.”  Voor deze uitspraak werd Graa Boomsma in 1994 aangeklaagd door een oud-Indië-veteraan. Deze veteraan vond dat Graa Boomsma met deze uitspraak het Nederlandse leger wilde vergelijken met de Duitse SS’ers tijdens de Tweede Wereldoorlog. Graa Boomsma is uiteindelijk vrijgesproken.

De Laatste Tyfoon, geschreven door Graa Boomsma, is een fascinerend boek over Nederlands-Indië in de periode 1945-1950. Het boek bevat gruwelijkheden, maar ook veel levenswaardige momenten.

     De situatie in Nederlands-Indië

Na de overgave van Japan op 15 augustus 1945 was Nederlands-Indië nog steeds bezet door duizenden Japanse troepen. Na twee dagen riep Soekarno de onafhankelijke republiek Indonesië uit. Er ontstond chaos en geweld onder de bevolking. Allemaal afzonderlijke groeperingen riepen onafhankelijkheid uit. Nederlands-Indië was toen in de handen van de Britten. Soekarno en zijn volgelingen waren bang dat de Britten Nederlands-Indië terug aan Nederland zouden geven, omdat de Britten hun handen al heel druk waren met de andere kolonies. Nederland was niet van plan Nederlands-Indië de onafhankelijkheid te verklaren, omdat de onafhankelijkheidsstrijders maar een minderheid van de Indonesiërs innamen. Nederlandse troepen werden naar Nederlands-Indië gestuurd. Het doel dat ze mee kregen was orde herstellen in de schade die na de overgave van Japan ontstaan was.

Het boek “de laatste tyfoon” gaat over de hoofdpersoon Kerst. In 1946 wordt Kerst opgeroepen om met een schip naar Nederlands-Indië te gaan. Hij en nog meer troepen jonge jongens moeten de orde handhaven in Nederlands-Indië, veroorzaakt door de overgave van Japan. Verzetsstrijders worden vermoord en velen dorpen worden uitgebrand. Ook onschuldige mensen komen in aanraking met het brute geweld van de Nederlandse troepen. Kerst heeft zijn verloofde Zwaantje beloofd om zo vaak mogelijk een brief te schrijven, helaas weet hij na alle gruwelijkheden niet meer wat hij haar moet schrijven. Hij zwijgt over de situatie in Nederlands-Indië. In 1949 mag Kerst weer terug naar Nederland. Wegens pokken duurt de reis langer dan gedacht. Eenmaal in Nederland voelt hij zich vervreemdt, toch trouwt hij met Zwaantje. Zwaantje is in het boek zwanger van Kerst. Aan het einde van het boek bevalt ze van een zoon. In het boek komt de zoon van Zwaantje en Kerst vaak aan het woord. Hij probeert de lezer het verhaal van Kerst zo goed mogelijk na te vertellen. Om het verhaal zo goed mogelijk na te vertellen reist hij door Indonesië tijdens het schrijven van het verhaal, hij bezoekt dezelfde plekken als waar zijn vader Kerst is geweest. Tijdens het lezen van het boek wordt duidelijk dat de jonge soldaten die zich in Nederlands-Indië bevinden het fysiek en geestelijk zwaar hebben. Zij moeten onbegeleid mensen vermoorden en vele medesoldaten leggen het af in de oorlog met de lokale bevolking.

Wisten de soldaten in Nederland aan welke grote taak zij begonnen? Ik vind dat de Nederlandse regering de jonge soldaten verkeerd heeft ingelicht over de situatie in Nederlands-Indië.

In het boek vindt veel geweld plaats. De soldaten moeten vechten in de naam van de Nederlandse regering, maar tijdens de gevechten moeten zij ook op hun eigen lot letten. Kerst durft in het boek op een gegeven moment geen brieven meer naar Zwaantje te schrijven. Hij weet niet meer wat hij haar moet schrijven en hoe hij de situatie nog op een vrolijke manier op papier kan zetten. In het boek worden ook veel onschuldige burgers vermoord. Burgers die in de weg zitten of op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn, worden vermoord.

Veel Nederlandse burgers wisten weinig over de situatie in Nederlands-Indië. Jonge soldaten reisden af naar Nederlands-Indië om de rust en orde te handhaven. Zij verwachtten maar voor een korte periode naar Nederlands-Indië te gaan. De Nederlandse regering duidde hun acties met “politionele acties” aan. Terwijl de gevechten in Nederlands-Indië zeer gruwelijk en gewelddadig waren. Achteraf is de situatie in Nederlands-Indië aangeduid als “de Nederlandse onafhankelijkheidsoorlog”. De term politionele acties werd voornamelijk gebruikt door de regering om de vrijheidsoorlog te verbloemen, hierdoor zou kritiek op het militaire optreden voorkomen kunnen worden.

 Vele soldaten wisten niet dat de situatie in Nederlands-Indië zo gewelddadig was. Als zij van tevoren wisten wat hen te wachten stond, waren zij waarschijnlijk geen eens op de boot naar Nederlands-Indië gestapt. Er is in 1945 veel schade aangericht in de Tweede Wereldoorlog. De Nederlandse bevolking was niet aan het wachten op een volgende oorlog. De Nederlandse regering heeft de bevolking als het ware voor de gek gehouden, omdat zij wisten dat er kritiek zou komen over hun militaire optreden in Nederlands-Indië.

De Nederlandse bevolking had kunnen weten dat de situatie in Nederlands-Indië niet stabiel was. De Tweede Wereldoorlog was net afgelopen, waardoor de hele wereld van slag was en schade had opgelopen. De Nederlandse bevolking had dus kunnen voorspellen dat ook Nederlands-Indië door de Tweede Wereldoorlog beschadigd en niet stabiel was. De jonge soldaten hadden voordat zij op de boot stapten naar Nederlands-Indië kunnen weten dat er een lastige tijd voor hen zou aanbreken. Daarnaast heeft de Nederlandse regering de jonge soldaten slecht ingelicht. Zij dachten voor een korte periode naar Nederlands-Indië te gaan, waardoor de strijd die zij moesten leveren in Nederlands-Indië geestelijk nog zwaarder was.

 De Nederlandse regering heeft de jonge soldaten die vertrokken naar Nederlands-Indië niet goed ingelicht. De soldaten dachten maar voor een korte periode naar Nederlands-Indië te gaan, terwijl zij daar een onverwachte lange en zware strijd moesten leveren. Familieleden van de soldaten hadden weinig kennis over de oorlog die hun dierbaren voerden. De familieleden van de soldaten hadden hun familieleden waarschijnlijk niet naar Nederlands-Indië gestuurd, als zij wisten van de situatie waarin Nederlands-Indië zich bevond.
 

Schrijver Graa Boomsma

 De laatste tyfoon bevat veel korte scènes en oppervlakkig beschreven situaties. De korte scènes veroorzaken veel kritische spanning bij de lezer. De kritische spanning zorgt ervoor dat het boek goed leesbaar is. Er wordt in het boek veel informatie over de vroegere situatie in Nederlands-Indië gegeven. De informatie was goed en duidelijk. Het was interessant om over de situatie in Nederlands-Indië te lezen. De gevoelens van de soldaten, voornamelijk Kerst, komen veel aan bod in het boek. Het boek roept daardoor veel sympathie op bij de lezer. Het boek maakt duidelijk dat de soldaten het zwaar hadden in Nederlands-Indië en dat de term onafhankelijkheidsoorlog goed gekozen is voor de situatie die zich afspeelde.





Mijn gebruikte bronnen:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Nederlands-Indi%C3%AB
http://nl.wikipedia.org/wiki/Pearl_Harbor_(marinebasis)

http://www.tweedewereldoorlog.nl/themas/nederlands-indie/japanse-bezetting-1942-1945/

http://www.tweedewereldoorlog.nl/themas/nederlands-indie/aanloop-naar-de-oorlog-1900-1942/

http://indieinoorlog.nl/oorloginindie/oorloginindie/elements/story/indonesische/index.jsp

http://www.afscheidvanindie.nl/archieven-onderwerpen-p-acties.aspx

http://jacobdezoet.nl/content/2013/03/Graa-Boomsma--De-laatste-tyfoon
http://nl.wikipedia.org/wiki/Graa_Boomsma​

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/480200/1997/05/28/Nederland-wilde-liever-Indie-dan-Marshallhulp.dhtml

http://www.verzetsmuseum.org/museum/nl/tweede-wereldoorlog/koninkrijkdernederlanden/nederlandsindie/nederlandsindie,bevrijding

http://deoorlog.nps.nl/page/mappen/780900/De+VN+grijpt+in?afl=8&d=780897

http://www.politiekcompendium.nl/9351000/1f/j9vvh40co5zodus/vh4vakr6vuzc

Literatuurgeschiedenis periode 3.

                                                     De Middeleeuwen.