Samenvatting en mening over de tekst "Essayistiek is een dankbare schatplichtigheid"

Het laatste boek van Willem Jan Otten heet “Niets heb ik van mijzelf” en is geschreven over Kees Verheul. Kees Verheul zijn stuk is voornamelijk een uiting van dankbaarheid. Als iemand je een prijs geeft betekent dat die persoon jou bedankt. Essayistiek is een spel van dankbare schatplichtigheid, toen Montaigne in 1580 het woord essai bedacht bestond de dankbaarheid al. De essayistische zucht gaat gepaard met het verlangen om gedachten te delen, te ontlokken en te genereren. Ieder besef is een herinnering. Een essayistische geest kenmerkt zich door een scherp, soms zelfs tragisch, maar altijd gefascineerd besef dat je niet eigen werk bent. Een essay schrijven kan een apocalyptisch werkje zijn. Aan je angst je belachelijk te maken herken je de gedachte die ontbloot moet worden. Tussen alle aanwezigen is er altijd één iemand méér aanwezig tussen de aanwezigen. Als je altijd verwacht beoordeeld te worden is je leven heel erg gericht.

Mijn mening

Ik vond het een interessante tekst, vooral omdat ik nog nooit heb stilgestaan bij de functie van een essay. De schrijver van de tekst gaat dieper in op de betekenis van een essay. Het einde van de tekst vond ik apart. In het einde van de tekst kwamen plots verhalen naar voren die eerder niet naar voren zijn gekomen. De tekst kreeg door de verhalen aan het eind plots een andere wending.